یادگـــــار تنـــهــــایی

تو را من چشم در راهم شبا هنگام

که می گیرند در شاخ «تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی

وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛

تو را من چشم در راهم.

شبا هنگام ، در آن دم که بر جا، درّه ها چون مرده ماران خفتگان اند؛

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام.

گرم یاد آوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم؛

تو را من چشم در راهم .

چرا وقتی که آدم تنها میشه

غم و غصه ش قد یک دنیا میشه

میره یه گوشه پنهون می شینهاونجا رو مثل یه زندون می بینه

غــم تنهـــائی اسیرت میکنهتا بخوای بجنبی پیرت میکنه

وقتی که تنهـــــا میشم اشکتو چشام پر میزنه

غـم میاد یواش یواش خونه دلسرمی زنه

یاد اون شبها می افتمزیرمهتاب بهار

توی جنگل لب چشمه می نشستیممن و یار

غم تنهائی اسیرت میکنه

تا بخوای بجنبی پیرت میکنه